Ik kom net terug van een school waar ik werk met één groep die bestaat uit groep 5, 6 en 7. Het loopt niet lekker in deze klas. De helft van de kinderen heeft aangegeven zich onveilig te voelen. Het gaat er heftig aan toe. Er is veel “gedoe”. De leerkrachten besteden hier dagelijks aandacht aan. En in de afgelopen 3 weken ben ik met de kinderen aan de slag gegaan: boven water krijgen wat zich onderhuids afspeelt, benoemen van groepsprocessen, bewustwording creëren op gedrag. Voor de kinderen een confronterend en spannend proces.
Vandaag vond er meteen in het begin een incident plaats. Het werd de aanleiding voor een mooi gesprek: wanneer voel je je veilig of bedreigd? Wat kan de aanleiding zijn voor irritaties en conflicten? Hoe vind je als nieuweling je plek in een groep? Hoe het is om steeds het mikpunt van kritiek te zijn?
Er ontstond een open, kwetsbaar gesprek waarbij de kinderen luisterden naar elkaar, ervaringen uitwisselden en tot de conclusie kwamen dat eigenlijk veel spanningen en conflicten ontstaan uit het gevoel van uitgedaagd worden of moeten opboksen tegen anderen. We hebben met elkaar gezocht hoe de kinderen en leerkrachten elkaar kunnen helpen om een gevoel van ontspanning te en veiligheid te creëren in de klas. Dit gesprek hielp daar al een heel eind bij. De kinderen leken opgelucht. Iedereen wil af van “het gedoe”. Niemand wil het pispaaltje worden. “Want,” zo vertelde een kind, “als iedereen steeds op jou let is het alsof je bekogeld wordt door ogen. Dat voelt niet fijn”.
De eerste stappen in de goede richting zijn gezet!
