Ik moet denken aan de dag dat mijn zoon zijn C-diploma haalde met zwemles. Nog vóór hij het bad in ging was ik al trots op hem. Hij had de zwemlessen niet per definitie als leuk ervaren en toch had hij zich er doorheen geslagen.
Ik ben vaak trots op mijn kinderen. En vertel daar graag over. Iemand reageerde eens op mijn verhaal met de opmerking: “ja, je vind je eigen kinderen altijd fantastisch”. Dit klopt ten dele: het gaat mij niet zozeer om het resultaat, als wel om hoe ze daar gekomen zijn en welke kleine -of grote- angsten/ weerstanden/ moeilijkheden ze hebben overwonnen.
Dit zie ik ook terug in de kinderen waarmee ik werk.
Sommige kinderen hebben moeite met samen spelen en -werken omdat voor hen de sociale regels en afspraken onduidelijk of ingewikkeld zijn. Voor deze kinderen is het lastig om “vanzelf” aansluiting te vinden bij een groep en zichzelf te kunnen zijn.
Andere kinderen hebben een te maken met een onrustige/onveilige/onduidelijke thuissituatie en hebben dagelijks te dealen met gevoelens van angst, verdriet of onzekerheid.
Wat er ook speelt bij de kinderen met wie ik werk: vaak zijn ze zich heel bewust van hun situatie. Ze hebben meestal al de nodige worstelingen achter de rug voordat ze bij mij komen.
En als ze dan bij mij zijn, duiken ze in het diepe. Ze gaan open en vol vertrouwen het leerproces in en blijken enorm leergierig, veerkrachtig en inventief te zijn. Dit bewonder ik enorm in deze kinderen en ontroert me elke keer weer.
Dus nee, ik vind niet alleen mijn eigen kinderen fantastisch. Ik vind kinderen fantastisch. Ik heb respect voor de manier waarop zij omgaan met hun eigen grote en kleine hindernissen en bewondering voor hun veerkracht. Wat een krachtpatsers!
